دوست دارم غمهای زندگی در ننوشتن ها و نگفتن ها پنهان شود تا بر اثر مرور زمان از ذهن و زبان پاک شوند...اگر نوشته نشوند کمتر به یاد می آیند.و کمرنگ و کمرنگ تر میشود...به امید روزی که از آنها چیزی نماند به جز یک تجربه...دوستی می گفت به دنیا دل نبند دنیا وهمی است که ساخته ذهن من و توست....و خداوند می گوید ان مع العسر یسرا...و من می مانم بین غمهای زندگی و امیدهای الهی که خداوند برایم هر روز اس ام اس می کند...ان مع العسر یسرا...به من میفهماند خدا در همین نزدیکهاست....